Όταν σου σφάξω ένα φόρεμα επάνω στο κορμί
Με του καταδυόμενου την πλάγια κόψη
Θεριεύοντας τη φλόγα
Στο εαρινό μας ηλιοστάσιο
Θα ακούν τριγμούς από το θάνατό του
Όσοι κοιμούνται πλάι
Και απόμακρα από τον έρωτα.
Είμαι σεντόνι που κόβεται σε ρούχο σου,
Να με τραβήξεις αν δε σου χωρώ
Αν περισσεύω άσε με να πτυχωθώ
Και πέρα από ρούχο
Ιδρώτας που ξεπλένει τη Σαχάρα σου
Προσφέροντας ακάματα τα κύματά του
Με τ’ άλμπουρο που θα ανεμίσει η γύμνια σου,
Με το ναυάγιο που δεν λησμόνησε Σανίδα σωτηρίας.
Όταν σου σφάξω ένα φόρεμα επάνω στο κορμί,
Τότε, να ξέρεις, καταδικάστηκε στον Άδη
Ό,τι ανέβαλε με θράσος Παράδεισο από τη γύμνια μας.