Πάσχει από άνθρωπο.

Παράδοξη πάθηση.
Δεν πάσχουν όλοι. Την δίνουν όλοι. Είναι κρυφή
αλλά δεν κρύβεται. Εκτίθεται. Τόλμη
πανίσχυρη ανεξάλειπτη τόλμη, έρχεται πριν την αρχή και φτάνει
ως εκεί που δε φτάνει το τέλος. Απ’ την αρχή βλέπεις μ’ αυτήν
το τέλος πριν το τέλος. Το βλέπεις δεν μπορείς
να μην το βλέπεις. Αυτό είναι
το τέλος. Να μην μπορείς
να μην το βλέπεις. Το τέλος μόνον. Γιατί μ’ αυτήν το τέλος
είναι στην αρχή, το τέλος είναι
η αρχή που είναι μόνον
τέλος, τέλος αφάνταστα και τέλος αμιγώς
τέλος απρόσιτα εγγύτατα, μία απαρασάλευτη
ευθεία χωρίς λίκνισμα καμιά καμπύλη
σε χρώμα πολλές κλίμακες πιο κάτω απ’ το μαύρο
χωρίς αυξομειώσεις απ’ την αρχή μέχρι το τέλος
που δεν ξαναγυρίζει στην αρχή που είναι μόνον τέλος.
Η πάθηση.
Την εξοπλίζεις όταν την απομακρύνεις. Την εξοπλίζεις
όταν δεν την αποδέχεσαι. Όταν την αποδέχεσαι,
δεν αφοπλίζεται. όσο σ’ εγκαταλείπει,
δεν σ’ εγκαταλείπει. Σ’ εξασθενίζει με μια δύναμη
που ενισχύεται από τη μεγαλύτερη αδυναμία. Έρχεται
μόλις φεύγει. Ποτέ δε χάνει. Ελπίζει
συνεχώς. Παίζει. Δολοπλοκεί. Σαρκάζει. Ενεδρεύει και
εξυφαίνει αντιφάσεις. Και επιμένει. Ασυνεπής. Ανυποχώρητη.
Όλα σ’ αυτήν προϋποθέτουν το καλό αλλά το άλλο
έρχεται. Δεν το αντέχει βάρος
τόσο απείρου σώματος το εσωδερμικό σεντόνι,
σώμα τόσο παντού και τόσο σώμα ώστε λιπαίνονται
οι τοίχοι από τις κλιμακώσεις
από τις κορυφώσεις του μυαλού. Συσπειρωμένη
με παράκληση γονυκλινής όλη
η σάρκα δαγκώνεται κηδεύεται αλλά υμνεί αυτό,
ζει μόνον γι’ αυτό που δεν παρέχεται καθόλου από έλεος
αλλ’ από ζήλο τύφλωση και άφρισμα
και κοχλασμό, από μια υπερέκταση μιας ανυπέρβλητης
μελίστατης ορμής ανυπολόγιστης
που σκάβει σκάβει και γεμίζει όλο
το σώμα μ’ ένα τέλος πύρινο που είναι
μόνον η αρχή. Αυτό που δεν ζητείται
αλλά δίνεται και παίρνεται χωρίς να του ζητείται όταν
η σάρκα σφύζει και καρφώνεται και χωρίς σκέψη
χωρίς λέξη από θεία έλξη ανελέητα και εκθαμβωτικά
με θάμβος που εχθρεύεται το έλεος και όμως ελεεί,
μια ίαση που ανταμείβεται μ’ ευχαριστήριες
κραυγές όταν αγγίζονται
τα χείλη την στιγμή που αυτό θέλουν πιο πολύ
και δεν μπορεί να τα χωρίσει τίποτα και τότε
τότε
μπαίνει το ένα αίμα μέσα στ’ άλλο αίμα
συναιμάσσονται.
Η πάθηση αυτό
δεν το αφήνει.