Πόσο βαριά τα πρώιμά σου χρόνια
Κι ήταν αυτό το μόνο που δε σου `γδυσα
Σα χόρευες στον άξονα του κόσμου
Που έχει κλονιστεί
Απ’ την ορμητική συνήθεια να πνίγεται παιδί.
Καθώς, επέστρεφες στη θάλασσα και πάλι
–Πώς να σε πιάσω φύλλο μου που άνοιξη δε δέχτηκες–
Ρευστή γινόσουνα και σε μπουκάλια
Κλεισμένη να ΄σαι δεν το θέλω.
Είχα φυλάξει τόσα από αφίλητο κρασί
Και τ’ άνοιξα να τα μεθύσουμε
Μη ζαλιστεί όποιο κενό και μέσα του να πέσει
Κι όμως, τ’ αφήσαμε τόσο πολύ
Στον άνεμο που κρύωσε το άρωμα και έφυγε
Αφήνοντας το θρίαμβο του όξους
Και ήπια
τόσο πολύ, ποτέ δε φαρμακώθηκα
Ούτε όταν σκοτώθηκε
Το χρώμα της υπόσχεσης σε μαύρο μαρκαδόρο.
Τι έφταιξε σα σχίστηκε η Ερυθρά στα δυο
Και δεν βαδίσαμε στη μέση μα πλεύσαμε παράλληλα;
Ακολουθώντας σε στην τάφρο του πνιγμού
Ηλεκτρισμένος μες στα στήθη
Με τα σπασμένα κολυμπούσα χέρια σου
Κι όμως, στεκόσουνα σε λάβα
Μείον δεκάξι αιώνων απ’ το μηδέν.