Το επίφοβο βλέμμα στέρεψε στα χαλίκια
πέτρινα χείλη πέτρινα φύκια
κι ο κόσμος φεγγάρι θανάτου γυρνούσε κουρασμένα
"Τι παράφωνη αυγή..." ψιθύριζες μπροστά στις τραβηγμένες κουρτίνες
Πράγματι, μαύροι και κίτρινοι ίσκιοι σαν άτεχνα βαμμένο δέρμα

...ό,τι κι αν πιάσω βρίσκω εσένα —
το χερούλι της πόρτας ζεστό ακόμη από το άγγιγμά σου
Τι παιδικά που μοιάζουνε τα δάχτυλά σου...
και λυπημένα αναρριχητικά τα μάτια σου άς μ’ οδηγούσαν κάπου
Μόνο τα χέρια σου επάνω στη δικογραφία
σαν μια παλιά χαλκογραφία

το επίφοβο βλέμμα χαμένο στα νερά
Θάλασσες σαν γριές βαμμένες λικνίζονται στα λουλακιά
Ω θανάσιμο κύμα...
βαθύ της έλξης το μνήμα

το επίφοβο βλέμμα όστρακο στο βυθό
Καλύτερα να μη σε ξαναδώ μούγκριζε η λεωφόρος με τα τροχοφόρα
Στα βόρεια προάστια κατέβαινε η μπόρα.