Δέντρα ματώνουν στην πατρίδα μου
το Σιμόργκ* ξαγρυπνά
τις νύχτες που στον άνεμο
ψιθυρίζουν τα φυλλώματα
μυστικά όσα οι δικές μας μέρες λένε.
Απ’ το παράθυρο η ζωή ο ήλιος το ποτάμι
τα παιδιά που παίζουν
κλαίνε κι ύστερα γελούν
όμως η σκιά μου λυπημένη
απ’ την πάνινη φυλακή μ’ ακολουθεί
ως τα τραγούδια μου
να μην ξεχνώ γιατί
«αλλού τριαντάφυλλα οι γυναίκες, κι εδώ σκουπίδια»
Ποιος Θεός φοβάται την πρωτόπλαστη
ποιος δε συγχώρησε την ανυπακοή
μύηση στη ζωή, επιθυμίας υπόσχεση
γυναίκα αόρατη θέλω να δω το πρόσωπό σου
Κομμένη γλώσσα∙ σφραγισμένο στόμα μου
εσύ θα τραγουδάς θα τραγουδάς θα τραγουδάς…

Όνειρα και αγέννητα παιδιά
ν’ αγαπηθούν μια μέρα ως το θάνατο.