Συ, θεϊκέ, που αντηχεί το τραγούδι σου μέχρι το τέλος,
Σαν οι Μαινάδες που αυτός περιφρόνησε χίμηξαν σμήνος,
Η αρμονία σου νίκησε, ωραίε, τις κραυγές τους
Και το τερπνό σου τραγούδι απ’ τις βέβηλες τότε ανυψώθη.

Την κεφαλή και τη λύρα καμιά δε σου σύντριψε εσένα,
Και μανιασμένες παλεύαν κι οι πέτρες εκείνες
Οι κοφτερές στην καρδιά σου που ρίξαν
Γίναν αβρές και προικίστηκαν όλες να ακούνε.

Τέλος σε τσάκισαν απ’ την οργή φλογισμένες,
Όταν ακόμη παρέμενε ο ήχος σου σ’ άγρια λιοντάρια,
Δέντρα, πουλιά και σε βράχια. Και τώρα εκεί τραγουδάς.

Ω εσύ χαμένε Θεέ! Ατελείωτο ίχνος!
Μόνο γιατί η έχθρα διαμέλισε πια το κορμί σου
Τώρα ακούμε εμείς κι ένα στόμα είναι η φύση.