Όταν σ’ αυτούς, που τον φιλοξενούσαν,
αργά, μετά τη μέρα τους, καθώς τον ρωτούσαν
για τα ταξίδια και τους κινδύνους του, γαλήνια
αφηγότανε: δεν ήξερε ποτέ

πόσο φοβούνται και με ποια λέξη
απότομη στρέφονται, ώστε, όπως εκείνος,
μες στη γαλάζια θάλασσα, τη γαληνεμένη,
το χρύσωμα να βλέπουν των νησιών εκείνων,

που η θέα τους τον κίνδυνον αλλοιώνει·
γιατί, τώρα, μες στη βροντή δεν είναι
και στη μανία, όπου ήταν πάντα.
Άηχος χτυπά τους ναύτες,

που ξέρουν, πως, εκεί, πάνω σ’ εκείνα
τα χρυσά νησιά, τραγουδά, πότε πότε —,
και, στα τυφλά, ακουμπούνε στα κουπιά,
σαν κυκλωμένοι

απ’ τη σιωπή, που ολόκληρο τον χώρο
κατέχει, και πνέει μέσα στ’ αυτιά,
σα να'ταν η άλλη πλευρά της το τραγούδι,
που δεν του αντιστέκεται κανένας.