Τα σύνορα της δικής μου πατρίδας
βρίσκονται σ’ ένα κλειστό δωμάτιο.
Οι τοίχοι βρέχονται από θάλασσα
κι εγώ πνιγμένος εδώ και χρόνια
γράφω ποιήματα για τους ζωντανούς.
Τα βράδια οι φίλοι μου τα ψάρια
μπαίνουν στο συρτάρι του γραφείου.
Εξερευνούν αποκηρυγμένους στίχους
βάζουν τυχαία κάποιους σε φάκελο
και τους ταχυδρομούν στο φεγγάρι.
Με τους άλλους φτιάχνουν καραβάκια
μπαίνω στο πιο μεγάλο και φεύγω.

Τα σύνορα της δικής μου πατρίδας
μια θάλασσα από νεκρά ποιήματα.
Τα ανασύρω απ’ το βυθό και κλαίνε.
Τα ρίχνω στο συρτάρι και γελάνε.
Τα συντηρώ με τεχνητή αναπνοή.
Τα βράδια κατεβαίνει το φεγγάρι.
Ανοίγει το φάκελο με τους στίχους
τους σκορπίζει κάτω στο πάτωμα.
Τότε έρχονται τα ψάρια πεινασμένα,
τρώνε τους μικρότερους για δείπνο
φορτώνουν τους άλλους σε νταλίκα.
Γεμίζει με φτηνές λέξεις η άσφαλτος.

Τα σύνορα της δικής μου πατρίδας
απέχουν δυο βήματα απ’ τον ουρανό.