Πυκνό άρωμα ανέβαινε
στις κερκίδες του Ηρωδείου
ο ανάπηρος πολιτισμός μας
που εξαχνώνεται
μέσα σε τεχνητούς παράδεισους
κι έξαφνα
ήχος από μέλλον προφητείας
κατήργησε την υποκρισία
κομματιάζοντας τα ηλίθια χαμόγελα
των φασιανών
με όραση των φωτονίων
στην αιχμηρή του μπακέτα
με το σθένος
του ανθρώπου που υποφέρει από ωραιότητα
ο Κριστόφ Πεντερέτσκι.
Η φωνή του προσπέρασε τα ευγενή αρώματα
διαπέρασε τα σώματα
αγγίζοντας την κραυγή του Ανθρώπου
με χέρι παιδικό
καθώς ξιφομαχούσε με τον θάνατο
από το πόντιουμ πηδώντας στον αέρα
για ν’ αποφεύγει τα χτυπήματα...
Κι ο εικοστός αιώνας πιο πέρα χούφταλο
με κόπο σέρνοντας τα ηλεκτρονικά του μηχανήματα
κοιτούσε με αμηχανία.