Με το στέγαστρο μαζί και τη σκιά του

στριφογυρνά για λίγο αυτή η αγέλη

πολύxρωμων αλόγων, όλα της εξοχής,

και ώρα διστάζει, ώσπου να καταπέσει.

Πολλά είναι βέβαια ζεμένα σε αμάξια,

όλα όμως έχουν όψη τολμηρή·

ένα κακό λιοντάρι κόκκινο γυρνά μαζί τους

και πότε – πότε ένας ελέφαντας λευκός.

Υπάρχει κι ένα ελάφι, όπως στο δάσος,

όμως φοράει σέλα και δεμένο

πάνω του κάθεται γαλάζιο κοριτσάκι .

Και το λιοντάρι ιππεύει λευκό αγόρι

με το ζεστό χεράκι του σφιχτά κρατιέται,

ενώ ο λέων δείχνει άγριος τα δόντια και τη γλώσσα.

Και πότε – πότε ένας ελέφαντας λευκός.

Και αμαζόνες στ’ άτια έρχονται και πάνε

κοπελίτσες ξανθές που τα `χουν ξεπεράσει πια

τ’ αλογάκια, και την ώρα που κορυφώνεται η ορμή

πάνω κοιτάζουν, έξω, κάπου γύρω –

Και πότε – πότε ένας ελέφαντας λευκός.

Και συνεχίζει και βιάζεται να τελειώσει,

και κύκλους κάνει και γυρνάει χωρίς σκοπό.

Ένα κόκκινο πέρασε, ένα πράσινο, ένα γκρίζο,

ένα μικρό προφίλ μισοαρχινισμένο – .

Και πότε -πότε ένα χαμόγελο χαρίζεται στον κόσμο

ευτυχισμένο και μαγεύει, σπαταλιέται

στο τυφλό παιχνίδι που κόβει την ανάσα…