Ένα ποίημα με τριγυρίζει από χθες.
Μου φέρνει πονοκέφαλο και ζάλη.
Αποστρέφω το κεφάλι.
Με την άκρη του ματιού
το διακρίνω
πηχτό λεκέ
στην άκρη του γραφείου.
Δεν είναι προσωπικό, του λέω
δε θέλω άλλα ποιήματα
ούτε ατμόπλοια με ρύζι φορτωμένα,
χόρτασα τα υπερπόντια ταξίδια
με βαπόρια υψηλών προδιαγραφών
μια σχεδία θέλω μόνο
σε πλαστική αυτοσχέδια πισίνα
σε μιαν αυλή σιδερικών,
ένα αναπαυτικό κορμί μια πάνινη καρέκλα
για να ξεκουραστώ.
Έτσι του είπα.
Κι αυτό με εκδικήθηκε.
Και γέμισε με σένα και από σένα.
Κι έγραψε τον εαυτό του.