Έχασα τους καλίτερους φίλους μου
τον Οκτώβρη του 17
την ώρα που άστραψαν όλα τα δρεπάνια
αποκεφαλίζοντας τα πορφυρά στάχυα της Σιβηρίας.

Και μοσχοβόλησε ο αέρας πιστόλια και μαχαίρια
κι ακουστήκανε οι ένδοξες τρουμπέτες
κι ακούστηκε το αίμα να κυλά
σαν λύκος μες’ τη νύχτα.

Κι άρχισαν να ξεπηδούν απ’ την καινούργια μήτρα
ο άνεμος κι η θύελλα
γλείφοντας του κόσμου το κορμί
αφήνοντας της ηδονής τα χνάρια πάνω του
σπέρνοντας της εξέγερσης το πάθος
ίδιο με το αγκάλιασμα του δρεπανιού
ίδιο με του σφυριού τη δύναμη
εκείνη την τραχιά κι ωραία στιγμή της πράξης.

Φεύγω λοιπόν κι εγώ όπως μου πρέπει
νέος ακόμα στο κορμί
με του τελευταίου μου έρωτα το δέρμα
σαν κάποιος που έκανε το χρέος του.

Φεύγω και
χαιρετίζω τις γυναίκες
που μέλλονται να γεννηθούν
για να στοιχειώσουνε
τον ύπνο των αρσενικών.

Χαιρετίζω τις τρομοκρατικές οργανώσεις
του μέλλοντος
την κατάργηση των τάξεων, των θρησκειών,
των στρατών, των σωμάτων ασφαλείας.
Χαιρετίζω το θάνατο των εθνών.

Ω! θάψτε με
με τη γλώσσα έξω απ’ το χώμα.