Ο γρύλος μες στη χλόη
ρυθμίζει ένα τραγούδι:
Το καλοκαίρι φεύγει
και το ξανθό λουλούδι.

Με τη δροσιά του κήπου
κερδίζω τον καιρό μου.
Κανείς ας μη ρωτήσει,
πού πήγε τ’ όνειρό μου.

Απόψε θα γυρίσω
από τα ίδια μέρη,
θα θυμηθώ την ώρα
που δώσαμε το χέρι!

Το σούρουπο θα σβήνει
στα βορινά του μάκρη
κι’ εγώ θε να πηγαίνω
κατά την ίδιαν άκρη.

Αγάπη! Ποιος θα μάθει
το πάθος το δικό σου;
Αηδόνι δεν υπάρχει,
να πει το μυστικό σου!

Το άστρο που γυρίζει,
αυτό γνωρίζει μόνο,
τι ζει μες στην καρδιά μου
για σένα που νυχτώνω.

Το καλοκαίρι φεύγει
και το ξανθό λουλούδι.
— ο γρύλος μες στη χλόη
ρυθμίζει ένα τραγούδι.

Τα μάτια να σφαλίσω,
μες στο μεγάλο βράδυ.
Το τελευταίο χρώμα,
το πήρε το σκοτάδι.

Τι θέλω και πηγαίνω
σε τούτα τ’ άδεια μέρη;
Για μένα δεν υπάρχει,
το τρυφερό σου χέρι.

Ψυχή, μην καρτερούμε!
Δός μου το ρούχο τώρα,
το ρούχο του θανάτου,
για τη μεγάλη γνώρα!

Το κοιμητήρι να το.
Τα βήματά μου σώνω,
θα πάψω να μιλάω,
και πια δε θα νυχτώνω.

Σε συντροφιά θα φτάσω.
Αόρατη, μεγάλη,
να βρω τον αδελφό μου
— και την ψυχή την άλλη.

Τον έρωτά σου μόνο
θυμήσου, κ’ ένα βράδυ,
όταν μονάχος πήρα
το δρόμο για τον Άδη

και βρήκα την ιδέα
να κλαίει μοναχή της,
στην πέτρα την αρχαία
— και κάθισα μαζί της!

Το καλοκαίρι φεύγει
και το ξανθό λουλούδι.
— Ο γρύλος μες στη χλόη
ρυθμίζει ένα τραγούδι.