Πού να χωρέσει όλη τούτη η κούραση
της ζωής;
Βαριά τα χέρια και τα πόδια,
με κόπο στέκονται ακόμη όρθια.
Κλείνουν τα βλέφαρα
σε μια προσπάθεια να αρπάξουν
λίγο ύπνο, μια σταγόνα ανάπαυσης
μα μόλις πάει να παραδοθεί το σώμα
στη λήθη,
χτυπάει γρήγορα η καρδιά,
βουϊζει το κεφάλι,
κόβεται λές, η ανάσα
καί πάλι πετάγεσαι αλαφιασμένη.
Σαν λύτρωση περιμένεις τον θάνατο
για να μπορέσεις να ησυχάσεις.
Μα δεν έρχεται.
Και μένεις με το χτυποκάρδι.
Με την ψυχή στό στόμα λές,
και την κούραση να σε νικάει
σε ενα ύπνο βαθύ σαν λήθαργο
με μια στάλα λύπης
στο πικρό στόμα.