Ετούτες τις στεριές, την καθαγιασμένη ζωοδότρα γη,
το άφθαρτο αιγαίο άσπρο φως,
λευκό κατάλευκο φάος αμέρας των λυρικών,
ανέσπερο αρχαίο φως των ζουλαπιών, των ερπετών και των ανέμων,
ποιος θα παρηγορήσει αύριο, μεθαύριο,
όταν το βλέμμα αποστρέψετε απ’ τον κόσμο,
Κρόνιε Ζευ,
Γαία, Ρέα, Μάτερ μεγάλα,
θεοί μακαρισμένοι των Ελλήνων;