Δος μου λίγο χρόνο να σιαχτώ,

φως μες στο γυαλί να κοιταχτώ,

με καημούς το πέλαγο να ράνω

και καμβά τον πόνο μου να υφάνω.



Κόκκινο και μαύρο, βιολετί…

Πόσα ακόμα η ζωή μου απαιτεί;

Θέλει τόπο η μνήμη να σταθεί,

στο βυθό της λήθης μη χαθεί.



Πάρεμε απ’ το χέρι, κράτησέ με,

δος μου τη χαμένη μου ορμή.

Κι αν το θες και πάλι μίσησέ με,

βρες μιαν όποια να `ναι αφορμή.



Ο καιρός περνάει και δε γυρίζει,

μένουν οι καημοί στην κουπαστή.

Βάνω την ελπίδα μετερίζι,

ξάρτι η αγάπη να πιαστεί.