Την άνοιξη μια μέρα,
εκεί που τραγουδούσα,
ψηλά `πο τον αιθέρα
κατέβηκεν η Μούσα,
η ψάλτρα Ερατώ.
Με λέγ΄: η Αφροδίτη,
οπού τον κόσμ΄ορίζει,
πιστόν της σε κηρύττει
και ψάλτην σε ψηφίζει
στην γην, όπου πατώ.
Και θέλει, όσο ζήσεις,
να ζεις στον ορισμό της,
κι εις το εξής ν΄αρχίσεις
αυτήν και το μωρό της
γλυκά να τραγουδείς.
Και δι΄αυτή τη χάρη
σε τάζει, λέγει άλλη·
να έρθει σαν τον Πάρη
με όλα της τα κάλλη
γυμνή να την ιδείς.
Έτσ’ είπε· και κινώντας,
μ΄αγκιάλιασε το σώμα,
και πρόσχαρα γελώντας
με φίλησε στο στόμα
και πέταξε ψηλά.

Κι ευθύς καθώς εγεύθη
το στόμα μ΄το φιλί της
αμέσως εμαγεύθη
από τη μουσική της
στο ψάλσιμο λωλά.
Και όταν τώρ’ αρχίσει
τα χείλη του ν’ ανοίξει
και τύχει να λαλήσει
ή ελαφρά ν΄αγγίξει
τη γλώσσα μοναχή,
ευθύς το μαγεμένο,
χωρίς ποτέ να σφάλει,
ωσάν ορμηνευμένο
την Αφροδίτη ψάλλει,
τον Έρωτ’ αντηχεί.