Τίναξες τα βρεγμένα μπατζάκια του παντελονιού σου στο χαλί της εισόδου.
Και μπήκες μέσα.
Στα μάτια σου γυάλιζε ήδη ο διάβολος από το ποτό και τον θυμό.
Τίποτα δεν άφησες που να μην το διαλύσεις με τις κουβέντες σου!
Σε άκουγα να λές.
Μετά, σου ζήτησα να φύγεις. Έπρεπε.
Έφυγες...
Τελειώσαμε;
Τίποτα δεν είναι, τίποτα δεν μπορεί να ξαναγίνει πιά...
Εχουν όλα ήδη υπάρξει αλλιώς!
Στα μάτια μου, στο μυαλό μου, έχω ακόμα τις εικόνες από τα λόγια σου...
Χαράχτηκαν στο μυαλό μου
λές και,
διαμάντι έκοψε γυαλί...
και το αίμα έτρεχε ποτάμι, μέχρι που στράγγιξε.
Ακόμα και όταν κλείσει η πληγή,
η ουλή μένει για πάντα.
Ακουμπάω δειλά τα δάχτυλά μου πάνω σ’ εκείνο το σημείο,
και τινάζομαι από τον πόνο.
Πόσο χρόνο θέλει για να πάψεις να πονάς;