Νύχτα μαγιάτικη, φύσαε τ’ αγέρι
και μια σελήνη ολόγιομη στα κλώνια.
πρόσωπο παιδικό, θαρρείς κοιτούσε,
μι’ αγάπη που θα ήθελα, να ζήσει αιώνια.
Αλάργα η θάλασσα μας σιγοτραγουδούσε
και της καρδιάς οι χτύποι μελωδία.
Οι ανάσες μας κοφτές, οι δυο χέρι με χέρι,
κι ήταν τα σώματα βιολιά σε συγχορδία.
Ήταν αρχή η τέλος ποιος το ξέρει…
τούτη η στιγμή στου φεγγαριού τη λάμψη.
Ακίνητος ήταν ο χρόνος …σ’ άλλα μέρη,
πέταγε ο νους φωτιές καινούργιες για ν’ ανάψει.
Ήταν πανσέληνος ο πόθος κι η ελπίδα…
να μείνουμε για πάντα ενωμένοι.
Μα της αυγής η πρώτη ηλιαχτίδα,
αυτή θα δείξει, μόνο, τι απομένει.
Αγάπη δανεική, αγάπη ψεύτρα,
φύλλο στου εφήμερου την δίνη,
στιγμή ερωτική, ηδονή πλανεύτρα,
που πόνο και φαρμάκι μόνο δίνει.