Εγώ δεν ξέρω γράμματα, γεννήθηκα στο κρύο,
θυμάμαι, όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε κι η γη
κι απ’ τη Μαρτίου βρέθηκα πιο κάτω απ’ το Θησείο
να θυσιάζω όνειρα για μια μπουκιά ψωμί.

Εγώ το λέω θάνατο, εσύ το λες ζωή,
το ίδιο όμως είναι,
εγώ το λέω Σόδομα, εσύ Γεσθημανή
μα τι αλλάζει, πες μου, τί.

Εσύ είχες τα όνειρα στην τσέπη αριθμημένα,
θυμάμαι, εσύ μεγάλωνες και μίκραινε η γη,
από το σπίτι σου μπροστά περνάγανε τα τραίνα
και το πρωί, σε ρώταγε ο ήλιος πριν να βγει.

Εγώ το λέω θάνατο, εσύ το λες ζωή,
το ίδιο όμως είναι,
εγώ το λέω Σόδομα, εσύ Γεσθημανή
μα τι αλλάζει, πες μου, τί.