Φίλοι μου, επιτρέψτε μου να ταξιδέψω λίγο
στης Αλβανίας τα βουνά, τα χιλιοδοξασμένα.
Αφήστε με λίγα λεπτά, για εκεί ψηλά να φύγω,
που κάθε βράχος και πλαγιά, για τη δική μας λευτεριά,
σε τίμιο αίμα, Ελληνικό, είν’ όλα ποτισμένα.

Χρόνια πολλά δεν πέρασαν, δεν πάνε πολλά χρόνια
που, αφήνοντας τα σπίτια τους, τα τζάκια τους,
τ’ αλώνια, μια χούφτα Ελλήνων, τα `βαλε, προς γενική απορία,
με του Μπενίτο τη γνωστή, τρανή αυτοκρατορία.

Κι όχι μονάχα τα `βαλε, μα μέσ’ σε λίγες μέρες,
χωρίς να λογαριάσουμε του ντούτσε τις φοβέρες,
μπήκαμε μέσ’ στην Κορυτσά, στους Άγιους Σαράντα
και προχωρώντας πάντα τη νύχτα, στη σιγή,
πήραμε τ’ Αργυρόκαστρο μια χιονισμένη αυγγή.

Τις μέρες τις τρισένδοξες που όλοι ενωμένοι εζήσαμε,
ποτέ δε λησμονήσαμε κι ούτε ποτέ θα πάψουμε,
όσα κι αν φύγουν χρόνια, τη θρυλική αυτή εποχή
θα τραγουδάμε αιώνια.

Πρέπει λοιπόν τη δόξα αυτή, καμάρι να την έχουμε
και γύρω της, κάθε στιγμή, ευλαβικά να τρέχουμε.

Και στις καινούργιες τις γενιές, στα νέα παιδιά, στα εγγόνια.
πρέπει να τους διηγόμαστε, όλοι εμείς, για χρόνια,
πως μπρος στο ντούτσε ορθώθηκαν μια χούφτα απλοί φαντάροι
και γράψαν με το αίμα τους, το Έπος το Αλβανικό,
για να μπορούν οι νέες γενιές να το `χουνε καμάρι,
που τρέχει μέσ’ στις φλέβες τους, αίμα Ελληνικό.

Να γιατί τώρα η μνήμη μου, μέσ’ στα γαλάζια εντύθηκε
και μεθυσμένη απ’ το κρασί της λευτεριάς, θυμήθηκε
τα χρόνια αυτά, τα ολόφλογα, που με περηφάνεια ζούσαν
και πότε εδώ και πότε εκεί, με δάκρυα τραγουδούσαν.