Τα χείλη σου τα κόκκινα πώς να τα λησμονήσω,
με ήθελες ξοπίσω σου και με πληγές να ζήσω,
τα μάτια σου που κουβαλώ, στιγμές αιμορραγούνε,
σαν όνειρα απ’ το βάρος σου, στο τέλος μ’ οδηγούνε.

Με πιάνει το παράπονο που λες πως μ’ αγαπούσες,
τα χείλη σου τα έδινες αλλού και με σκορπούσες.

Τα χείλη σου, τα μάτια σου, γυαλιά στο λογικό μου,
μου κλέβανε τα βράδια σου, ό,τι ήτανε δικό μου,
τα μάτια σου τ’ αγγελικά γιατί, γιατί θε’ να ρωτήσω
κι αν δε με κάναν το φονιά, εγώ, εγώ θ’ αυτοκτονήσω.

Με πιάνει το παράπονο που λες πως μ’ αγαπούσες,
τα χείλη σου τα έδινες αλλού και με σκορπούσες.