Είμαι καλός ντελικανής με προξενιά καμπόσα
κι ούλοι με λένε κουζουλό μα τα `χω τετρακόσια.
Βραδιάζω, ξημερώνομαι σε στράτες και σ’ αμπέλια
και γύρω μου μαζώνονται πολλά μικιά κοπέλλια.

Τι του `διωξε του κύρη μου να πάει να τη ζητήξει,
χωρίς κουβέντα να μου πει, χωρίς να με ρωτήξει.
Κι η μάνα μου καλή κι αυτή για νύφη τηνε θέλει
φωνιάζει μου να παντρευτώ να κάνω και κοπέλλι.

Δε μοιάζει ούτε με πέρδικα, ούτε με κυπαρίσσι,
μα μου βρουχάται σαν θεριό όντε με συναντήσει.
Δε μοιάζει με εικόνισμα που αναβλύζει μύρο
καλλιά την κάνεις χοντρολιά πεσμένη σ΄ένα γύρω.

Κι οι χωριανοί με πιάνουνε μήπως και με συβάσουν
αν παντρευτώ τη χοντρολιά αυτοί θα ησυχάσουν.
Μου λένε έχει πολλά προυκιά, άρχοντας θα λογάσαι
κι αν είναι μια ολιά παχιά να μη στενοχωράσαι.

Κι έδειξα πως φουρκάστηκα κι έκανα οπίσω
εδά θα δει ο κύρης μου τι θα του ξελαμίσω.
Τον έστειλα και έκλεισε την ώρα και τη μέρα
απού εγώ κι η χοντρτολιά θ’ αλλάξωμε τη βέρα.

Κι όταν η μέρα ζύγωσε και στρώσαν πανηγύρι
σέλωσα του γειτόνου μας το όμορφο μπεγίρι.
Εκρέμασα και τον τσιφτέ στην πλάτη μου από πίσω
αν τύχει και με πιάσουνε για να τσι φοβερίσω.

Μαζώχτηκαν οι χωριανοί στ’ Αι Γιωργιού τη χάρη
όλοι με ανήμεναν γαμπρό και μ’ είδαν καβαλλάρη.
Ήντανε αυτό απού `καμες μωρέ αφορεσμένε
ζωή σε λόγου σου παππά, φωνάζω του, καημένε.

Αφήσετε τον χωριανοί κανείς μη του σιμώσει
έχει στα χέρια του τσιφτέ και θα μας εσκοτώσει.
Πριν νηματίσω τ’ άλογο πολύ μακριά να πάω
κλέβω τα ξεροτήγανα στο δρόμο για να φάω.

Ετσά το γάμο χάλασα, τ’ ωραίο πανηγύρι
τόσα προυκιά κι αν έχασα μου `μεινε το μπεγίρι.
Κι εγίνικα διάσημος σ’ όλης τσι γης τη στρώση
δεν άφηκα μια παντριγιά να με κακοποδώσει.