Οι στίχοι 4, 5, 7, είναι του Γιώργου Ζαχαριουδάκη


Έρωτας κλέφτης ήσουνα
και πήρες την καρδιά μου
και σκλάβα σου για μια ζωή
την έκανες κερά μου.

Ο έρωτας σου ήτανε
κλέφτης και έκλεψέ μου
καρδιά και νου
μα μίσεψε και πόνο άφησέ μου.

Απ’ τον καημό τσ’ αμοναξιάς
κι ως του σεβντά τα πάθη
εσύ’ σαι αιτία κι αφορμή
σ’ ότι κι αν έχω πάθει.

Τον χωρισμό ανέ σου πω
πρωταπριλιά για ψέμα
προδότης θα γινότανε
των αματιών το βλέμμα.

Η σκέψη πως ένα πρωί
θα’ ν’ ήμαστε δυο ξένοι
ειν’ αφορμή για την καρδιά
χτύπους διπλούς να παίρνει.

Αν σταματήσει η καρδιά
μια μέρα να χτυπάει
θα’ ναι γιατί κουράστηκε
φως μου να σ’ αγαπάει.

Μου έλεγες πως μια χαρά
δεν είδες από μένα
μα αν θα βρω ο δυστυχής
θα δώσω και σε σένα.

Του χωρισμού το χτύπημα
δε θα μ’ αναστατώσει
είναι μικρό μπροστά σ’ αυτά
που η μοίρα μου’ χει δώσει.

Όλη η ζωή μου με καημούς
ήταν πριν σε γνωρίσω
μα σ’ έχασα και με τ’ αυτούς
θαρρώ θα συνεχίσω.