Ο έρωτας κι ο χρόνος,
καθένας του είναι µόνος,
πίνουν απ’ το ίδιο το κρασί
και λαχταράνε τη στιγμή.

Κανείς τους δεν υπάρχει,
μοιάζουν µε κρύα στάχτη,
κάνει ένα φύσημα η ψυχή
κι αλλάζει όλη σου η ζωή.

Ο έρως σαν ανθίζει,
ο χρόνος τον ποτίζει,
κράτα τη βρύση ανοιχτή,
µην τύχει και µου μαραθεί.

Ο έρωτας σαν μπαίνει,
ο χρόνος το γλυκαίνει.
ποιος θα το δει, ποιος θα το δει,
το τέλος να µου διηγηθεί.