Στην πιο ωραία γειτονιά της πόλης
ζει το κορίτσι που μ’ αρέσει.
Και κάθε μέρα σκέφτεται να φύγει
μα ποιος το ξέρει αν θα μπορέσει.

Κοιμάται πάντα ως το μεσημέρι
κι είναι μονίμως κουρασμένη.
Και πάει να πάρει έναν καφέ στο χέρι
ίσως κάποιον περιμένει.

Τώρα ανεβαίνει στο ποδήλατο της
γιατί δεν ξέρει να οδηγεί.
Κι αναρωτιέμαι αν θυμάται ακόμα
πότε ξυπνούσαμε μαζί.

Μοιράζει σ’ όλους το χαμόγελο της
κι όλο νομίζω ότι μου μοιάζει.
Είναι αυτό το χρώμα των ματιών της
που πιο κοντά της με φωνάζει.

Στην πιο ωραία γειτονιά του κόσμου
κάποιος θ’ ακούει τα βήματα της.
Ίσως μαζί της να `φυγε ο θεός μου
για να χαϊδεύει τα μαλλιά της.

Κι αναρωτιέμαι μήπως κάποιος δρόμος
με ξαναφέρει στην τροχιά της.
Αλλάζει πρόσωπα συνέχεια
όμως πως να ξεχάσω τα’ όνομα της.