Αυτή η νύχτα που `πεσε στο σπίτι,
σε παίρνει, σε τραβάει σε ταξίδια
κι ενώ το ξέρεις πως σε πάει πάλι στα ίδια,
εσύ το παίζεις, παριστάνεις τον αλήτη.

Ερήμωσε τριγύρω κι όλα σβήνουν,
κάτι παλιές φωτογραφίες δε βοηθάνε,
οι τύψεις, από πίσω ακολουθάνε
και περιθώριο για σφάλμα δεν αφήνουν.

Άκου, κάτι ξενύχτες τραγουδάνε,
μοιάζουν φαντάσματα, σκούρες σκιές,
σέρνουν κάτι τραγούδια που νυστάζουν,
παίζουν, σε βασανίζουν με το χτες,
παίζουν, σε βασανίζουν με το χτες.

Και να, οι ώρες οι αλήτισσες, φωνάζουν,
τρέχουν, σε πίνουν, τραγουδάνε για το αύριο,
ντύνουν με χρώματα το άσπρο - μαύρο
και διαδρομές ατέλειωτες χαράζουν.

Κι όταν η νύχτα θα αρχίσει να πεθαίνει
κι αφηρημένη, θα κοιτάς το πρώτο φως,
από το χέρι και χωρίς να ξέρεις πώς,
μια ελπίδα, σαν τις άλλες, θα σε παίρνει.

Άκου, κάτι ξενύχτες τραγουδάνε,
μοιάζουν φαντάσματα, σκούρες σκιές,
σέρνουν κάτι τραγούδια που νυστάζουν,
παίζουν, σε βασανίζουν με το χτες,
παίζουν, σε βασανίζουν με το χτες.