Παραδοσιακό Ελληνικό παραμύθι.


Μια φορά ήταν ένας βασιλιάς κι είχε στο κεφάλι του ένα κερατάκι.
Το είχε πολύ κρυφό, μα πως να το κρύψει κι απ’ τον κουρέα του.
Κάθε φορά όμως που πήγαινε να του κόψει τα μαλλιά,
ο βασιλιάς τον φοβέριζε να μην το πει σε κανένα,
γιατί θα του πάρει το κεφάλι.

Άλλος κανένας δεν το ήξερε εκτός απ’ τον κουρέα του.
Ο κουρέας δεν μπορούσε να βαστάξει το μυστικό,
μα πάλι φοβόταν. Τι να κάνει; Που να το πει;

Πήγε σ’ ένα πηγάδι, έσκυψε από πάνω
και φώναξε μ’ όλη του την καρδιά.
- Ο βασιλιάς έχει κερατάκι.

Ύστερα από λίγο καιρό το πηγάδι ξεράθηκε και φύτρωσε μέσα
μια καλαμιά. Η καλαμιά μεγάλωσε και μια μέρα πέρναγε ένας
τσοπάνης, έκοψε την καλαμιά κι έκανε μια φλογέρα και την έπαιζε.

Μα η φλογέρα έλεγε: ... μπιμπ ... μπιμπ ... ο βασιλιάς έχει
κερατάκι ...
Το άκουσε ένας, το άκουσε άλλος, το έμαθε όλη η χώρα,
έφτασε και στ’ αφτιά του βασιλιά.

Στέλνει ο βασιλιάς και φωνάζουν τον κουρέα.
-Που τον είπες αυτό το λόγο; το ρωτάει.
Ο καημένος ο κουρέας ορκιζόταν πως δεν το είπε σε κανέναν...
μόνο μια φορά δε βάσταξα και πήγα και το είπα στο πηγάδι.

Φωνάζουν και τον τσοπάνη κι αυτός μαρτύρησε πως στη φλογέρα
την έκανε από ένα καλάμι που βγήκε μέσα στο πηγάδι
κι έτσι φανερώθηκε πως κάποτε ριζώνουν και τα λόγια.