Τον ήλιο μού σκέπασε, το φως του μού πήρε,
στην πρώτη τη νιότη μου, στην πρώτη αυγή,
η μοίρα που ζήλεψε και θέλησε να `μαι
σαν φύλλο, που ο άνεμος το σέρνει στη γη.

Και πήρα τα μάτια μου,
την άδεια καρδιά μου,
χωρίς την αγάπη του,
χωρίς τη στοργή.

Τα μάτια του σκέπασε βαρύ το σκοτάδι,
ο δρόμος ανήφορος και πώς ν’ ανεβώ,
εκείνον που έχασα και πια δε γυρίζει,
με πόνο και κλάμα, ζητάω να βρω.

Και πήρα τα μάτια μου,
την άδεια καρδιά μου,
με τις αναμνήσεις μου,
μονάχη, μέσ’ στο σταθμό.