Ύπνος πουθενά, τσιγάρα βαριά, πνιγμένη ζωή
Δαρμένο σκυλί, στ’ αζήτητα πια στη λίστα θα μπει

Νύχτα φυλακής, την πλάνη της ζεις, κρεβάτια ψυχρά
Περνούν γελαστοί στην άλλη πλευρά, η λιακάδα είναι εκεί

Πόρτες, κλειδιά, σύρματα, φράχτες, χιλιάδες κλουβιά
Εδώ η μοναξιά τραχιά και σκληρή, σε σέρνει απ’ τ’ αυτί

Φωτίζει η σελήνη κι ανάβει στη γη χαμέμη μορφή
Μορφή που τραβάει βαριά σιδεριά, μια σκέτη πληγή

Μικρή μου, έλα, μην κλαις, μικρή μου, έλα, μη σπας
Το ξέρω, το ξέρω, σε ρίξαν εδώ, πεσμένη σε κρύο απ’ ατσάλι κλουβί

Μικρή μου, έλα, μην κλαις, μικρή μου, έλα, μη σπας
Το ξέρω, πονάς μέσ’ στ’ όνειρο
Ξυπνάς και νιώθεις μαζί του κι εσύ να περνάς

Σου λέω σ’ αγαπώ στο στίχο μου αυτό, σ’ αυτό το φιλί
Στιχάκι μικρό θα `μαι πάντα εκεί, αδελφή μου ψυχή

Τις νότες σού δίνω, σου δίνω τη δύναμη στις λέξεις μου αυτές

Μισώ όπως κι εσύ ν’ ακούω για ηθική
Κελιά, φυλακές

Ύπνος πουθενά, τσιγάρα βαριά
μα γράφω ξανά

Τραγούδια αγάπης ν’ ανοίγουν μια πόρτα
στην άλλη πλευρά

Γι’ αυτούς στα κελιά τους στοίχειωσε ο χρόνος
και πια δεν κυλά

Κι εσύ ν’ απορείς που οι ομοταγείς
κοιμούνται βαθιά

Μικρή μου, έλα, μην κλαις, μικρή μου, έλα, μη σπας
Το ξέρω, το ξέρω, σε ρίξαν εδώ, πεσμένη σε κρύο απ’ ατσάλι κλουβί

Μικρή μου, έλα, μην κλαις, μικρή μου, έλα, μη σπας
Το ξέρω, θα βρεθούμε στο φως
και σ’ άλλο τοπίο θ’ ανασάνεις ξανά.