Τόση ώρα περιμένω,
πάλι άργησε να `ρθεί,
τον αλήτη, το χαμένο,
περιμένω, περιμένω
κι έχω πλέον τρελαθεί.

Κι όχι πως δεν μ’ αγαπάει
μα αν τον τύχω του στραβού,
τέλος πάντων, πού θα πάει,
μ’ αγαπάει, μ’ αγαπάει
μα αργεί στα ραντεβού.

Στη γωνία περιμένω μ’ αγωνία,
πάλι άργησες κι απόψε, βρε παιδί,
φως μου, έλα, έλα και θα μου `ρθει τρέλα
κι εχω σκάσει, για να ξέρεις, δηλαδή.

Και της λένε όσοι βλέπουν να επιμένει
πως δε θα `ρθει και αδίκως περιμένει.

Στη γωνία περιμένω μ’ αγωνία,
πάλι άργησες κι απόψε, βρε παιδί.

Όταν έρθει, δεν μιλάω
επειδή τον αγαπώ,
την καρδιά δεν του χαλάω,
δεν μιλάω, δεν μιλάω
αλλά πια θα του το πω.

Του χρωστάω, τέλος πάντων,
στα κομμάτια, στην οργή,
το σκληρό μου κάνει πάντων,
τέλος πάντων, τέλος πάντων,
φτάνει να `ρθει κάθε αυγή.

Στη γωνία περιμένει μ’ αγωνία,
πάλι άργησες κι απόψε, βρε παιδί.

Φως μου, έλα, έλα και θα μου `ρθει τρέλα
κι εχω σκάσει, για να ξέρεις, δηλαδή.

Κι έτσι λένε όσοι βλέπουν να επιμένει
πως δε θα `ρθει και αδίκως περιμένει.

Στη γωνία περιμένω μ’ αγωνία,
πάλι άργησες κι απόψε, βρε παιδί.

Και μου λένε όσοι βλέπουν να επιμένω,
πως δε θα `ρθει και αδίκως περιμένω.

Στη γωνία περιμένει μ’ αγωνία,
πάλι άργησες κι απόψε, βρε παιδί, βρε παιδί.