Στα Τρίκαλα πέφτει ο χειμώνας
κι εσύ ν’ ανάψεις τζάκι,
μου `λεγαν, μάθε γράμματα,
σαν ήμουνα παιδάκι.

Τραλαρά, τραλαρό,
‘κείνο τον καιρό.

Χιονόνερο πέφτει στη Γκιώνα,
σχολειό της γειτονιάς μου,
τρύπιο το παντελόνι μου,
τρύπιος κι ο γείτονάς μου.

Τραλαρό, τραλαρά,
άδεια κι η κοιλιά.

Γυαλιά και τήλιο στο τραπέζι,
μετά, Πανεπιστήμιο,
πάει κι η καημένη η μάνα μου,
μα, το ψωμί μου, τίμιο.

Τραλαρά, τραλαρό,
‘κείνο τον καιρό.