"..Έρωτα αδικοκρητή, φύτρο καταραμένου
που μάγεψες και σκλάβωσες, το νου μου του καημένου
Που με πιασες με πιβουλιά, στα βρόχια τα δικά σου
αναθεμά σε πίβουλε, μ'αυτήν την ασπλαχνιά σου.
Για πονηρό και άπονο, πάντα θα σε λογιάζω
και γι'αδικοκριτή πολλά, και ψεύτη θα σε κράζω.
Που σ'είχα ως γι'αφέντη μου, και φίλο μπιστεμένο
και συ οχθρός μες την καρδιά, σκληρά με χεις σφαμένο.

Π' όντε σ'επιάσα φίλο μου, καλιά χα να ποθάνω
παρά τα τόσα βάσανα, που από σε λαμβάνω
Που μέρα νύχτα βάσανα, και πάθ'εχεί η καρδιά μου
και συ δεν τα πικραίνεσαι, τα πάραδαρματα μου
Μόνο με μπέρδεψες σκληρέ, σμιά κόρη πλουμισμένη
και ως για κείνηνε συχνά, έχω καρδιά καημένη.
Κ' ελπίδα δεν εκαρτερεί, η δόλια η καρδιά μου
μονο καυμούς και βάσανα, κι'αναστεναγματά μου

Κι'εγώ στα φύλλα τσι καρδιάς, την έχω ριζωμένη
κ'ελεημοσύνη από σε, δεν ημπορεί να γένη
Σφάξε με κάνε με αυτό, το ξύμυτο ξιφάρι
ως για να λάβω θάνατο, με τη δική σου χάρη
Γη ρίξε την σαιτα σου, την πλιά χαριτωμένη
και σκίσε την καρδούλα μου, να μείνει λυτρωμένη
Και βγάλε την αγάπη μου, μεσ'απ'τα φυλοκάρδια
και τότες φίλος μπιστικός, σου θέλω είμαι καθάρια.."