Οι μέρες περνάνε, ψυχροί τα ταξιδιώτες που χάνονται
στην πόλη νυχτώνει, ανάβουν τα φώτα ξανά
κι εγώ πίσω από τα μαύρα γυαλιά μου
παρατηρητής αδιάφορος στη σκιά σου ζω.

Στιγμή που περνάει μαχαίρι βαθειά μες στα στήθια μου
τα λόγια που μου ’πες ακούω σαν να ‘τανε χθες.
Το μυαλό μου κολλημένο σε σένα
που να τρέχεις, που να βρίσκεσαι δεν μπορώ να δω.

Και σ’ αγαπώ δε μπορώ τίποτ’ άλλο να πω
είναι δύσκολη η νύχτα.
Και σ’ αγαπώ δε μπορώ τίποτ’ άλλο να πω
δεν είναι μόνο η νύχτα.

Καπνίζω και πίνω μοναχός ξανά στο κρεβάτι μου
με κόκκινα μάτια κοιτάζω ψηλά τον καπνό,
σχηματίζει καθαρά τη μορφή σου
που με βλέπει και χαμογελά μες στο πουθενά.