Εγώ τα βράδια μου μιλάω με τα φεγγάρια
και ξημερώνω μ’ έναν άδειο ουρανό.
Ψάχνω εκείνα τα μικρά μου τα ψεγάδια
αυτά με κάνουνε εμένα αληθινό.

Σταματημένος στο μυαλό μου είναι ο χρόνος
με κάτι μέρες που δεν βγήκανε στο φως.
Η μοναξιά δεν είναι πάντα να ‘σαι μόνος
μέσα στον κόσμο νιώθεις πάλι μοναχός.

Ο εαυτός μου, ο χειρότερος εχθρός μου,
ο φύλακας, ο άγγελος μου,
σαν δυο άνθρωποι σ’ ένα κορμί.
Δεν ξέρω ποιος από τους δυο είναι δικός μου
μα ξέρω πως χρωστάω τον παράδεισο μου,
σε μια καταστροφή.

Έτσι ευάλωτος, μικρός μέσα στη νύχτα
ότι φοβάμαι πολεμάω εγώ ξανά.
Κι έτσι όπως πέφτω σε αόρατα δίχτυα
τα λάθη που έκανα ζητάω εδώ ξανά.

Ο εαυτός μου, ο χειρότερος εχθρός μου,
ο φύλακας, ο άγγελος μου,
σαν δυο άνθρωποι σ’ ένα κορμί.
Δεν ξέρω ποιος από τους δυο είναι δικός μου
μα ξέρω πως χρωστάω τον παράδεισο μου,
σε μια καταστροφή.

Εγώ τα βράδια μου μιλάω με τα φεγγάρια.