Για πες μου, ρε Στελλάκη μου, το πώς τα καταφέρνεις,
και κάθε μέρα φορεσιά καινούρια μου κοτσαίρνεις.
Τι να σου πω, Βαγγέλη, ρωτάς, θέλεις να μάθεις,
μα η δουλειά μου είναι βαριά, βρ', αμάν, αμάν,
φοβούμαι μην την πάθεις.

Βρε, πες μου γιατί δε βαστώ, δουλεύω τυραγνούμαι
και κάθε μέρα με ελιά στο σπίτι την περνούμε.
Πρέπει να ξέρεις, ψέματα πολλά να κουβεντιάζεις,
να 'σαι κι λίγο ζόρικος, αμάν, αμάν και τα λεφτά ν' αρπάζεις.

Πολύ καλή είν' αυτή η δουλειά, Στελλάκη, θα τη μάθω
και μη σε μέλει ότι μπορεί, εγώ για να τη πάθω.
Έλα μαζί μου, για να ιδείς, οι έξυπνοι πως ζούνε
και πως τον κάθε ένανε, βρ', αμάν, αμάν, με τρόπο τον γελούνε.

Θα μάθω όλη την ψευτιά, σαν είναι καλά να ζήσω
κι αυτή την τέχνη που 'μαθα θα την απαρατήσω.
Βαγγέλη, φίνα θα περνάς, την τέχνη σου ν' αφήσεις,
γιατί μ' αυτά τα ψέματα, βρ', αμάν, αμάν, καλύτερα θα ζήσεις.