Άρρωστος χωρίς ελπίδα,
πάνω στα άγρια βουνά,
η ζωή μου μετρημένη,
λιγοστεύει και περνά.

Στα έλατα, στην ερημιά,
σβήνουν τα άρρωστα κορμιά.
Με σπαράζει η αγωνία
και με τρώει η συλλογή,
δίχως μάνα στο πλευρό μου,
η ψυχή μου πως θα βγει;

Στα έλατα, στην ερημιά,
σβήνουν τα άρρωστα κορμιά.
Τα μεσάνυχτα περάσαν
και ίσως τούτη την αυγή,
το στερνό μου το κρεβάτι,
μου το στρώσουνε στη γη.

Στα έλατα, στην ερημιά,
σβήνουν τα άρρωστα κορμιά.