Σ’ αγαπώ μες του δρόμου τη σκόνη
στη σιωπή που ψυχρά με σκοτώνει
στα τσιγάρα που ήπια, στη ζωή μου την ίδια,
μ’ αναμμένα τα φώτα κοιμάμαι,
σ’ αγαπώ και φοβάμαι.

Σ’ αγαπώ μες το άδειο μου σπίτι
δεκατρείς του Οκτώβρη και Τρίτη
κι όπως κρέμονται τα άστρα
στ΄ ουρανού τη κρεμάστρα
στου μπλου τζην σου τις τσέπες στοιχειώνω,
σ’ αγαπώ και κρυώνω.

Σ’ αγαπώ με τα φρένα σπασμένα
με τα μάτια κλειστά σ’ αγαπώ
κι αν μου πουν να πεθάνω για σένα
θα το κάνω καρδιά μου κι αυτό.
Σ’ αγαπώ κι ας μη ξέρω που είσαι
κι ας με κόβει ο πόνος στα δυο,
ουρανέ το φεγγάρι σου σβήσε
ήλιε κρύψου το φως να μη δω.

Σ’ αγαπώ μες της νύχτας τη ζάλη
στο πακέτο που άδειασε πάλι,
στο γυαλί που ‘χει σπάσει,
στο μηδέν που ‘χω φτάσει,
μ’ ανοιχτή αγκαλιά περιμένω,
σ’ αγαπώ και επιμένω.

Σ’ αγαπώ με τα φρένα σπασμένα
με τα μάτια κλειστά σ’ αγαπώ
κι αν μου πουν να πεθάνω για σένα
θα το κάνω καρδιά μου κι αυτό.
Σ’ αγαπώ κι ας μη ξέρω που είσαι
κι ας με κόβει ο πόνος στα δυο,
ουρανέ το φεγγάρι σου σβήσε
ήλιε κρύψου το φως να μη δω.