Έφτιαξα τη μοναξιά μου από χώμα
Και την τάιζα με αγάπη στο στόμα
Κρύους φόβους και κακόκεφες σιωπές
Άδειες νύχτες και αιώνιες ενοχές

Την κρατούσα σαν παιδί απ’ το χέρι
Της μιλούσα για τα πιο όμορφα μέρη
Για τα μέρη που ποτέ μου δεν πήγα
Μα στα όνειρά μου μοιάζαν πατρίδα

Ώσπου απόψε ολόκληρη γυναίκα
Έφυγε απ’ το σπίτι σαν την κλέφτρα
Στην αγκαλιά σου σαν ξάπλωσα να κοιμηθώ

Είμαι ψυχή που γυρεύει κορμί
Κράτα με
Η πρώτη λέξη που σπάει τη σιωπή
Κράτα με
Δείξε μου τόπους που ακόμα δεν είδα
Κράτα με
Πρόσφυγας ήρθα στη δική σου πατρίδα
Κράτησέ με σφιχτά

Έτσι πέρναγαν τα χρόνια κοντά της
Και παγώναν απ’ την κρύα ματιά της
Με γεμίζαν με αναμνήσεις κι απουσία
Μιας ζωής χωρίς μεγάλη σημασία

Και συνήθισα στο άδειο μου σπίτι
Να ‘μαι μόνος και κανείς να μη λείπει
Νόμιζα από καιρό πως γίναμε ένα
Μα εκείνη με μεγάλωνε για σένα