Πες μου τώρα γιατί σε αυτή τη ζωή δε με γνώρισες διόλου
δε με ζήτησες πριν μ’ έφτασες στο αμήν, δε με βρήκες καθόλου.
Πες μου τώρα γιατί που τελειώνει η γιορτή και δεν έχουμε χρόνο
δεν υπήρξα ποτέ εαυτέ μου κουτέ μπρος στα μάτια σου μόνο.

Ένα μόνο γιατί που τελειώνει η εποχή και αρχίζει η σιγή του χειμώνα
ήμουν τόσο τυφλός και σου ζήτησα φως, αναιρώ τον κανόνα.
Μια ανάσα κοντά κι εσύ μακριά η ματιά σου φωτιά να με καίει
πες μου τώρα γιατί δε με βρήκες ποτέ κι απ’ τους δυο μας ποιος φταίει.

Μέσα από τις σκιές σ’ ένα μόνιμο χθες, εκεί μ’ είχες κρατήσει
ο κουτός μου εαυτός θύμα ήταν κι αυτός που τον είχες μισήσει.
Πες μου μόνο γιατί κάθε μια στιγμή τρέχεις να προσπεράσεις
ήμουν πάντα κι εγώ σ ένα τρένο παλιό που δεν έκανε στάσεις.

Ένα μόνο γιατί που τελειώνει η εποχή και αρχίζει η σιγή του χειμώνα
ήμουν τόσο τυφλός και σου ζήτησα φως, αναιρώ τον κανόνα.
Μια ανάσα κοντά κι εσύ μακριά η ματιά σου φωτιά να με καίει
πες μου τώρα γιατί δε με βρήκες ποτέ κι απ’ τους δυο μας ποιος φταίει.

Γιατί δε μ' έψαξες, γιατί δε μ’ έψαξες.