Παλίρροια, παλίρροια, παλίρροια, παλίρροια!
Μαύρο δαχτυλίδι φοράς,
Κόκκινο αστέρι στης καρδιάς τα μέρη.
Μαύρο δαχτυλίδι φοράς,
Χορεύει ο θάνατος στ' αριστερό σου χέρι.

Όποιος πεθαίνει στ' όνειρο, ποτέ του δεν πεθαίνει.
Παίρνει ζωή απ' τη ζωή κι όλο ξαναγυρνά
στα μέρη που αγάπησε, που μόνο αυτός τα ξέρει.
Κι όλο γυρίζει αόρατος ανάμεσα σε μας.

Παλίρροια...

Εγώ που καθρεφτίστηκα σ' ένα δικό σου δάκρυ,
μοιάζω με φοινικόδεντρο που ξέρει να μιλά.
Που τραγουδάει στην έρημο και τους ανέμους δέρνει.
Που καταριέται τους θεούς και δεν τους αγαπά.

Παλίρροια...

Εσύ που με αγάπησες γίνε μικρή σελήνη,
και πέρα στη Μακρόνησο βάλε εφτά καρφιά.
Για να πονάει ο άνεμος, το δάκρυ του να τρέχει,
Να τον ακούει ο θάνατος και να αιμορραγεί.

Παλίρροια...