Χρειάζεται περισσότερος χρόνος από οτιδήποτε άλλο
για να νιώσω ένα διάλειμμα χαράς.
Το ηφαιστειακό κηροπήγιο στο γραφείο μου
είναι ανενεργό εδώ και χρόνια. Το χαμόγελό μου
είναι στο ταμείο ανεργίας. Τα μάτια μου ντροπιάζουν
την λάμψη τους σε απλή όραση.
Η μοναξιά με έχει κάνει εντελώς εγωκεντρικό.
Οι άνθρωποι με ταπεινώνουν με ένα νεύμα,
κρατάν τα λόγια τους για τα πολιτικά,
τον καιρό ή για να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους.
Στα βιβλία έχω αναθέσει τη ζωή μου.
Τα ποιήματα που γράφω παράγουν στο στόμα μου
το ερώτημα ΓΙΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟΣ ΠΟΝΟΣ;
Αλλά η ιδιοφυία μου συνεχίζει να υπάρχει, γιατί γεννήθηκα
για να δίνω, δίνω, δίνω και ν’ αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ.