Έχοντας τις ίδιες μνήμες
εκείνες των ενστίκτων
απομείναμε δύο

αγαπηθήκαμε

κατηφορίσαμε μουσκεμένοι από λύπη
και με λίγο χαρτί σκουπίσαμε τα χυμένα μας δάκρυα

ψιθυρίσαμε στο αυτί συνθέσεις απλότητας
κι αναμετρηθήκαμε με τα στάχυα για τις αντοχές μας στον ήλιο

μαλώσαμε με φυτά, ζωα κι ανθρώπους
θυμώσαμε με τους ανθρώπους

σφουγγίσαμε ανάσες και καπνό

κι ύστερα γευτήκαμε τη θάλασσα
που σε γλιτώνει με την πάντα ύπαρξή της

και πριν το τέλος της μέρας
ευχηθήκαμε το διαφορετικό
αυτό που θα θρέφει τον ύπνο μας
που θα πίνει απ’ τους χυμούς μας

αυτό που κατοικεί κάτω απ’ τη θάλασσα
και μας ψηλώνει δυο πόντους

σαν την ανάβαση μετά το μακροβούτι.