Από τον ύπνο το βαρύ
που μες στη μνήμη μου εκοιμήθης,
έβγα το φως να σε χαρή
στο πείσμα της στερνής σου λήθης.

Πάρε κορμί σου τον αφρό
του ροδοσύννεφου και φάνου,
πάρε το μύρο το αλαφρό
του ακρόνοιχτου ροδοσταφάνου,

ή ντύσου το αστροφώς το αχνό,
ανάερη ψυχή, σα χνούδι
μα κάλλιο, να μη σε ξεχνώ,
γίνε και μπρόβαλε τραγούδι.