Πως σου φωνάζω άκουσε ουρανέ,
είναι φορές που η σκέψη σ’ αγγίζει
κι άλλες πάλι που η καρδιά ρούχο ζεστό
τ’ αλαφιασμένα σου ντύνει χάη

Δες τα σημάδια μου, δικά σου είναι,
σαν γράμμα παλιό το κορμί
χαραγμένο απ’ ανέμους
σαγήνη στο στόμα πλέκονται οι λέξεις
με ένα "ρο" ν’ ακουμπάει ζεστά
μαστούς εκτεθειμένους.

Αφορμή εσύ ουρανέ
με βήματα δήθεν ανέμελα τα σημάδια
του χρόνου σου ακολούθησα,
μετρημένη η αγάπη και η άρνηση
σ’ ένα χρόνο μικρό σταμάτησα εντός σου
άβυσσο είδα την ψυχή σου
ντροπαλή την ανέφερες

Ω! ουρανέ
ασύμβατη πορεία σε φωτεινά σκοτάδια
να’ ναι λες αγγέλου μήνυμα ή
μιας αυταπάτης η ψευδαίσθηση;

Μήπως η δίψα είναι της σάρκας
στην καινούρια παρουσία ν’ αφομοιωθεί
της παγερής σιωπής το τέλος
διαπιστώνοντας πως έφτασε.

Είναι φορές που
άνεμος νομίζω
πως είσαι ουρανέ
και σε αφήνω να με χαρακώσεις.