Το άσπρο σου μπλουζάκι που ανέμιζε
η σημαία της πατρίδας μου.
Τα εσώρουχα που κρεμόντουσαν στο μπαλκόνι σου
οι πιο εξαίρετοι πίνακες.
Το λευκό φως του παραθύρου σου
το πιο λαμπρό σεληνόφως.
Αχ και πόσο ήθελα εκείνο το βράδυ
να παίξω μία σονάτα
πάνω στα σκαλοπάτια σου
τότε που εκείνον το φίλο
καθόμασταν πάνω στο δέντρο
και είχανε γίνει τα μάτια μας
άσπρα πανιά που παίζανε
έργα πρωτοφανέρωτα
μα σε κάποια στιγμή
θα μας δουν είπε αυτός
έπεσε κάτω
και μέχρι να στρίψει στην γωνιά του δρόμου
τον είδα που άρχισε να σαπίζει
μα εγώ έμεινα εκεί
ώσπου άνθισα σαν ένα νυχτολούλουδο
κι από τότε
όλη τη μέρα έχω τα πέταλα μου κλειστά
και γυρνώ τα βράδια
να βρω το ίδιο φως
αρώματα ν’ ανθίσουνε στον νου
για να γραφτούν ποιήματα
ποιήματα
σαν κι αυτό.