ΕΙΜΑΙ μια σκούρα κηλίδα που γλιστρά σκυφτή στους θειαφοκα¬πνισμένους τοίχους. Με φτύνει ο ήλιος από περιφρόνηση καθώς έρποντας προελαύνω στην σιδερένια είσοδο. «Επτά και τρία λεπτά! Επτά και τρία λεπτά!». Έχουμε αργήσει χαζεύοντας τον ιδρώτα της αυγής στις πλαστικές αλέες, το σκυλί που δε συνάντησε τη μέρα, νεκρό στο τσιμεντένιο ρείθρο. Έχουμε αργήσει να κλει¬στούμε στις ψηλοτάβανες αίθουσες με τα φερέτρινα παράθυρα, να τραγουδήσουμε ακόρντο με τις μηχανές τη συμφωνία μας.

ΚΑΝΟΝΙΚΑ τα σπουργίτια τώρα μεθυσμένα φως χορεύουν στην έξοδο της νύχτας και οι συναυλίες του αέρα ρυτιδίζουν την ξένοιαστη θάλασσα. Τα μυρωδικά τέτοιες ώρες μοιράζουν την καρδιά τους. Όμως εσείς

ΟΙ ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΟΙ του ζωϊκού και οι γνώστες μετράτε την αξία των λεπτών σας με τα ρυθμικά των αργαλειών και εγώ ο υμνητής των σφραγίδων της κτίσης κρύβω τους στίχους μου κάτω από «Προς Εξαγωγήν Δελτία» δειλός δεσμώτης στις αποφάσεις απολύσεων.