| |
[color=red][B] ΤΟ ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ[/B][/color]
[B][color=purple]Η νεαρή Μαρλίν ξυπνώντας ένα ανοιξιάτικο πρωϊνό, σκέφτηκε να επισκεφτεί το εξοχικό της γιαγιάς της για να της κρατήσει συντροφιά. Ο πολυαγαπημένος της παππούς έιχε ήδη κλείσει τα μάτια του και εκείνη ήξερε πως δεν θα τον αντίκρυζε ποτέ ξανά. Δεν θα την αγκάλιαζε στοργικά, δεν θα της έλεγε παραμύθια και όμορφες ιστορίες. Το κρεβάτι του παππού της θα ήταν άδειο. Η ξύλινη μαγκούρα του παρατημένη κοντά στο παράθυρο, το χαμόγελό του αποθανατισμένο σε μια χάρτινη φωτογραφία. Τα μετάλλεια που πολέμησε το 40, θα σκούριαζαν πια κρεμασμένα στον υγραμένο τοίχο.
- [I]Μαρλίν, πρωτού κλέισω τα μάτια μου, πάρε αυτές τις φωτογραφίες να με θυμάσαι[/I].
- [I]Όχι γιαγιά, δεν πειράζει[/I], απάντησε η κοπέλα.
-[I]Πάρε τις, γιατί όταν φύγω, η θεία σου θα τις πετάξει μαζί με ό,τι άλλο έχω και έτσι δεν θα έχεις τίποτα από εμένα.[/I]
Η Μαρλίν άνοιξε την φθαρμένη με τα χρόνια πόρτα και άρχισε να περπατά στην εξοχή. Ο αέρας φυσούσε πολύ δυνατά και εκείνη περιπλανιόταν σαν μια πονεμένη νεράϊδα μέσα σε καταπράσινο δάσος. Περπατούσε ανάμεσα σε ελαιώνες, δίπλα σε χαμομήλια, σε κάτι πανέμορφα ροζ και μπλε μικροσκοπικά αγριολούλουδα, που πάντα τα έκοβε για να "γευτεί" το άρωμά τους. Όμως εκείνα είχαν μόνο ομορφιά, με το άρωμά τους να απουσιάζει. Τί παράξενο κορίτσι που ήταν η Μαρλίν! Από μικρή ήθελε να ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω της, μοναχική με ελάχιστες φιλίες, με άλλες αντιλήψεις για τη ζωή, γεμάτη απλότητα, αγάπη αλλά και μελαγχολία στα αμυγδαλωτά της μάτια που τα συνόδευαν αρκετές φορές δάκρυα που έλουζαν το φόρεμά της. Ξαφνικά, ανακάλυψε μια είσοδο στην εξοχή που άλλες φορές δεν την είχε παρατηρήσει. Ένας τόπος γεμάτος πορτοκαλιές, ένα ξύλινο παλιό παγκάκι και ένα ξύλινο τραπέζι στη μέση αφημένα. Έκατσε για λίγο στο παγκάκι και αισθάνθηκε να μεταφέρεται σε έναν κόσμο μακρινό. Εξάλλου από μικρή έβλεπε και ένιωθε ανεξήγητα φαινόμενα που οι γύρω της δεν αντιλαμβάνονταν. Συνάμα ένιωσε έναν φόβο να την κυριεύει. Νόμισε πως η είσοδος θα σφαλιζόταν για πάντα και εκείνη θα εγκλωβιζόταν εκεί μέσα. Ο αέρας θρόϊζε τα φύλλα των δέντρων και τα κυματιστά της μαλλιά ανέμιζαν στο φως του ήλιου.
Φεύγοντας η Μαρλίν από το εξοχικό, αποχαιρέτησε τη γιαγιά της. Όταν την άφησε και εκείνη, η κοπέλα δεν ξαναγύρισε ποτέ πια πίσω στην εξοχή. Η Μαρλίν δεν ήθελε να γυρίζει πίσω σε μέρη του παρελθόντος που της προκαλούσαν πόνο και θλίψη και η ίδια δεν έμαθε ποτέ τι απέγιναν οι φωτογραφίες. Εξάλλου, δεν θα συναντούσε εκεί πια κανέναν, αλλά μονάχα ερημιά και συντρίμμια στην κουρασμένη και ευαίσθητη καρδιά της.[/color][/B]
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 23 ετών[/B][/color]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
