| |
Η δίκη (πεζό)
Ήχοι. Αλυσίδων. Ένα σώμα. Κουρασμένο. Μια ψυχή. Που ίσως. Ποτέ. Δε θα ξαναδεί. Το φως. Του ηλίου. Καταδικάστηκε. Ισόβια. Ο λόγος? Απλά. Έλεγε. Πάντα. Τα πράγματα. Με τ’ όνομά τους. Ποτέ. Δεν έκρυβε. Την αλήθεια. Κι αυτό. Ενοχλεί. Όλους τους δικαστές. Εξέφραζε. Πάντα. Τη γνώμη της. Για όλα. Ήταν άθεη. Και δε φοβότανε. Να το κρύψει. Μα οι άλλοι. Ηλίθια. Και ανώριμη. Την έλεγαν. Όταν έλεγε. Αυτά που πίστευε. Για τους συγγενείς. Τους φίλους. Τους γνωστούς. Τότε αυτοί. Στρέφανε. Τη σκανδάλη. Προς το μέρος της. Σαν άκουγαν. Την άποψή της. Για τον κόσμο. Την κοινωνία. Την κυβέρνηση. Το κράτος. Ζωντανή. Τη θάβανε. Κι όταν. Ήρθε. Η ώρα. Στο δικαστήριο. Να μιλήσει. Είπε. ‘‘Δεν πρόκειται. Να ομολογήσω. Ότι έφταιξα. Για κάτι. Που είχα. Δικαίωμα. Να κάνω. Αν θέλετε. Κόψτε μου. Το κεφάλι. Αν σας βαστάει.’’ Η δημοκρατία. Αυτού του κόσμου. Βρομάει. Χειρότερα. Από τα δακρυγόνα. Που ρίχνουν. Στα Εξάρχεια. Τα ‘‘αναρχικά’’ πλουσιόπαιδα. Των Βορείων Προαστίων. Για να εκτονωθούνε. Οι τοίχοι. Των σπιτιών. Έχουν αυτιά. Αλλά και τ’ αυτιά. Όλου του κόσμου. Έχουν τοίχους. Περπατάω. Σε μια πόλη. Γεμάτη. Υγεία. Και νοιώθω. Την ανάγκη. Να τη μολύνω. Με το μικρόβιο. Της ελευθερίας. Κάθε μέρα. Της ζωής μας. Είναι. Μια δίκη.
16/4/09 16:42 (Σέρρες)
Βρίσκομαι στην Ά Οδό Δικαστηρίων, έξω από το νούμερο 53, έξω από τα δικαστήρια και…..απλά…..σκέφτομαι…..διότι…..είμαι…………..ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
