Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Η αποίητη ποίηση
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130924 Τραγούδια, 269492 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Η αποίητη ποίηση
 
[font=georgia] Τις ρίμες μου τις ξόδεψα από καιρό και να'μαι
παρέα με τ'αχνό ηλιοβασίλεμα των εφτά και μισή
λίγο πριν τη συσκότιση του κόσμου
Άραγε να με έμαθαν οι σκιές και τα φαντάσματα
το προγραμματισμένο για να έρθει απόβραδο τούτης της μέρας (;)
Κουράζω το μυαλό μου άδικα με μαμούθ ερωτηματικά
εγώ ο ανθρωπάκος της στιγμής και του αιώνα
ξεγελώντας για στιγμές την υπόνοια του πεπερασμένου.

Κάπου στο βάθος του ορίζοντα
με διαβαίνει μια ώρα
όπως διαβαίνει ένα μωρό το κατώφλι της μήτρας
Κι από τη μια στιγμή στην άλλη
γεννιέται ο θάνατος
Τις ρίμες μου τις ξόδεψα από καιρό και να'μαι

Άδοξος μα κι αδέξιος του πνεύματος
ο πρόθυμος ο υπηρέτης
Χωρίς λεφτά στη τσέπη
χωρίς καπνό στο στόμα
μ'ένα αναπτήρα στα μάτια
έτοιμο να σπινθηρήσει για μια φορά ακόμα
την ουσία μου
Μα κι αυτή
μου φαίνεται πως τώρα τελευταία υπερεκτίμησε τις ικανότητες της
κι ανταγωνίζεται σ'ευφλεξιμότητα το υγραέριο

Οξυθυμότητες ανθρώπινες και πλέριες!
Αυτό που μάλλον δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω
ήταν αυτό που έμαθα και πάντα θα το ξέρω
Σκοτεινιάστηκα κοιτώντας ένα φως που δεν υπήρχε
τόσο θαρρείς μπερδέυτηκα στα ένδον και στα έξω
που απλά προτίμησα να ενδώσω στην ανάγκη μου να γράψω

Κι είχα πολλά να πω
κι ας ξόδεψα τις ρίμες μου
Κι ας μην τις αγόρασε κανείς
'μενα η ψυχή μου δεν πουλιέται

Κι ας της αρέσει να παιδεύεται σε αράδες
προσποιούμενη τη μάνα των νιογέννητων νοημάτων
Αντιδικούμενη σε κόντρες μοναχά του εαυτού της
δίνοντας μάχη να ποιήσει το αποίητο

Της βάζω που λες μέσα-μέσα
δυο-τρεις σταγόνες δάκρυ για μελάνι και παρηγοριέται
αναδεύοντας μέσα της το θυμό και την αγάπη
Κι έτσι φτιάχνει -καθώς λέει-
τη μαγιά για να ζυμώσει την αλήθεια της
Την ώρα εκείνη που έξω παιδιά και ζητιάνοι
αποκαμώνονται για ένα ξεροκόμματο ψωμιού.
Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες τη δικαιοσύνη
Καταραμένοι όσοι ερωτεύτηκαν Ευτέρπη ή Ερατώ

(Η πένα μου πέφτει στο βυθό του σκοταδιού
Ο Εφιάλτης κουλουριάζεται στο πλησιέστερο κοχύλι
Κι εγώ με στεγνωμένα , με ξηρά ανάσας χείλη
βουτάω να τη βρω σ'έναυσμα ταξιδιού...)


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 27
      Στα αγαπημένα: 5
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αναμνήσεις & Βιώματα,Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή.
 
χρηστος καραμανος
28-04-2009 @ 14:09
Της βάζω που λες μέσα-μέσα
δυο-τρεις σταγόνες δάκρυ για μελάνι και παρηγοριέται
αναδεύοντας μέσα της το θυμό και την αγάπη
Κι έτσι φτιάχνει -καθώς λέει-
τη μαγιά για να ζυμώσει την αλήθεια της
Την ώρα εκείνη που έξω παιδιά και ζητιάνοι
αποκαμώνονται για ένα ξεροκόμματο ψωμιού.
Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες τη δικαιοσύνη
Καταραμένοι όσοι ερωτεύτηκαν Ευτέρπη ή Ερατώ

::love.:: ::love.:: ::love.::
Ιππαρχος
28-04-2009 @ 14:11
Η γέννεση του θανάτου και η αποίητη ποίηση, δυο αντιφάσεις, ποια είναι όμως η μεγαλύτερη?

Και ναι, έχεις πολλά να πεις...
Celestia
28-04-2009 @ 14:53
!!!!!!!!!!!!!
::love.:: ::hug.:: ::kiss.::
Αστρογιογγι
28-04-2009 @ 15:16
Στο κοχυλι σκαλωσα...μ' αρεσε παρα πολυ!!!
DonaldDuck
28-04-2009 @ 17:15
Αχά.Να και μιά ΠΟΙΗΤΡΙΑ.
Όλο πολύ όμορφο μα ο επίλογος!!!!!!!!!!! ::theos.::
isidora
28-04-2009 @ 21:43
Κι ας της αρέσει να παιδεύεται σε αράδες
προσποιούμενη τη μάνα των νιογέννητων νοημάτων
Αντιδικούμενη σε κόντρες μοναχά του εαυτού της
δίνοντας μάχη να ποιήσει το αποίητο {Υπέροχο}

'Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες τη δικαιοσύνη
Καταραμένοι όσοι ερωτεύτηκαν Ευτέρπη ή Ερατώ'
Τι είναι δίκαιο;
**Ηώς**
28-04-2009 @ 22:32
Κι είχα πολλά να πω
κι ας ξόδεψα τις ρίμες μου
Κι ας μην τις αγόρασε κανείς
'μενα η ψυχή μου δεν πουλιέται
::yes.:: ::yes.:: ::love.::
Nikos Krideras
28-04-2009 @ 22:58
::up.:: ::up.:: ::up.::
ΜΙΤΣΕΦ
29-04-2009 @ 01:03
Αθανασια.........Αθανατη!!!!!!!!
solanum
29-04-2009 @ 01:14
(Η πένα μου πέφτει στο βυθό του σκοταδιού
Ο Εφιάλτης κουλουριάζεται στο πλησιέστερο κοχύλι
Κι εγώ με στεγνωμένα , με ξηρά ανάσας χείλη
βουτάω να τη βρω σ'έναυσμα ταξιδιού...)

είναι όλο τέλειο αλλά αυτό!!!!!!!!!!!

::theos.::
elpidakwstopoulou
29-04-2009 @ 01:19
το διαβασα πολλές φορές για να αποφασίσω ποιός στίχος
μου αρέσει περισσότερο !!
αδυνατώ !!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Στιχομανής
29-04-2009 @ 01:27
....
Κουράζω το μυαλό μου άδικα με μαμούθ ερωτηματικά
εγώ ο ανθρωπάκος της στιγμής και του αιώνα
ξεγελώντας για στιγμές την υπόνοια του πεπερασμένου.
...
Κι είχα πολλά να πω
κι ας ξόδεψα τις ρίμες μου
Κι ας μην τις αγόρασε κανείς
'μενα η ψυχή μου δεν πουλιέται
.....
δίνοντας μάχη να ποιήσει το αποίητο

Πραγματικά υπέροχο!!!
::up.:: ::theos.:: ::up.::
poetryf
29-04-2009 @ 02:10
Καλημέρες!
Είδα φως και μπήκα ::wink.::
Στα ερωτήματα θα απαντήσω με το μέτρο της δικής μου κρίσης:

Προς Ίππαρχο:
Δημήτρη μου, έχω την εντύπωση πως στις αντιθέσεις δεν χωράνε διαβαθμίσεις. Είναι δηλαδή (κι ας μου επιτραπεί η εκφραση) "ολίγον τί έγκυος" και "περισσότερο έγκυος" μια εγκυμονούσα από μιαν άλλη;
Ούτως ή άλλως περί ζευγαριών αντιθέσεων μίλησε κι ο Πλάτωνας στον "Φαίδων". Μιλώντας πάντα μεταφυσικά, από το θάνατο γεννιέται η ζωή και από τη ζωή ο θάνατος. Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε πως από το αποίητο προέρχεται η ποίηση και από την ποίηση το αποίητο. Είναι βαρυσήμαντη η παραδοχή ότι από αντιθετικά ζεύγη έχουμε την πρόοδο στη ζωή μας.

Προς isidora:
Τί είναι δίκαιο και τί όχι: Είναι ίσως ένα από τα ερωτήματα που παιδεύουν μόνιμα το ανθρώπινο μυαλό. Δεν μπορώ να σου δώσω μια καθολική απάντηση, μπορώ όμως να σε διαφωτίσω στο τί (μάλλον) εννοούσα στο στίχο αυτό που αναφέρεις: Σίγουρα δεν είναι δίκαιο ενώ έξω υπάρχουν παιδιά που πεινάνε και ζητιάνοι που παρακαλούν για ενα κομμάτι ψωμί, ο Ποιητής να αναλώνεται στην πολυτέλεια του να κυνηγήσει τη Μούσα του. Μπορώ να πω πως ήθελα να θίξω το αντιθετικό ζεύγος σωματικής τροφής vs πνευματικής τροφής στα συμφραζόμενα του ποιήματος. Ο Ποιητής έχει χρέος (και είναι δίκαιο στη φύση του) να μη μένει αμέτοχος στο τί συμβαίνει γύρω του.

Για τυχόν απορίες, εδώ είμαι να τα λέμε.
Σας ευχαριστώ όλους πολύ!
petrwnas
29-04-2009 @ 02:44

Κι είχα πολλά να πω
κι ας ξόδεψα τις ρίμες μου
Κι ας μην τις αγόρασε κανείς
'μενα η ψυχή μου δεν πουλιέται

Αθανασία εισαι καταπληκτικη!!!!!!!! ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: καλημερα
Γιάννης Χρυσέλης
29-04-2009 @ 05:34

Κι είχα πολλά να πω
κι ας ξόδεψα τις ρίμες μου
Κι ας μην τις αγόρασε κανείς
'μενα η ψυχή μου δεν πουλιέται
::wink.:: ::yes.::
Ηypocrisy
29-04-2009 @ 06:08
o ποιητης .....
η ανθρωποτητα η ψυχη το βαλσαμο ο αφουγκρασμος της......
ο αγωνας του κι η παλη του για το δικο του. το συνανθρωπο
για την εξαλειψη του πονου του διωγμου του αδικου θανατου
κοντρα στην ανημπορια του........
η καταδικη το σαρακι τα ισοβια δεσμα του.

καλησπερα Ομορφη ......



gatoulis
29-04-2009 @ 07:57
(Η πένα μου πέφτει στο βυθό του σκοταδιού
Ο Εφιάλτης κουλουριάζεται στο πλησιέστερο κοχύλι
Κι εγώ με στεγνωμένα , με ξηρά ανάσας χείλη
βουτάω να τη βρω σ'έναυσμα ταξιδιού...)

Οι "αξίες" όχι μόνο φαίνονται αλλά και γράφονται...
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ !!!
Είναι αυτό που ονομάζω ποίηημα...

::up.:: ::up.:: ::up.::
Ιππαρχος
29-04-2009 @ 08:03
Έχεις απόλυτο δίκιο για τις αντιφάσεις τελικά... ::hug.::
peiraiotissa
29-04-2009 @ 08:07
μ'ένα αναπτήρα στα μάτια
έτοιμο να σπινθηρήσει για μια φορά ακόμα
την ουσία μου

Τι λες κοπέλα μου.....θα μας τρελλάνεις εντελούτατα????
::hug.:: ::kiss.::
Kostas Houston
29-04-2009 @ 08:48
Αθανασία το ποιήμα σου έχει μέσα του δεκάδες ποιήματα. Πάρα πολύ όμορφο
Συλλογος Ερωτεωμενων και φιλων
29-04-2009 @ 09:06
ενα θαυμαστικο μαμουθ! ΤΕΕΕΕΕΕΛΕΙΙΙΟΟΟΟΟΟ! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
poetryf
29-04-2009 @ 10:05
Μια καλησπέρα στους αγαπημένους μου στιχοδοιπόρους!
Ιχνηλάτης
29-04-2009 @ 11:01
::up.:: ::up.:: ::up.::
Ιχνηλάτης
29-04-2009 @ 11:55
(Μπορώ να μήν αφήσω σχόλιο σε τέτοιες σκέψεις;;;)
Το θέμα είναι άν υπάρχουν τελικά αντιθέσεις.
Όλα είναι μια διαδρομή, που στην πορεία συμβαίνουν πράγματα θαυμαστά, ευχάριστά, δυσάρεστα.
Η χρυσή τομή, είναι αυτή που ρυθμίζει τα πάντα!
Όλα τείνουν προς αυτήν! Προς την ισοροπία.
Αλλά κυρίως ζούμε στα άκρα επιδιώκωντας αυτή την ισοροπία
την οποία αρκετές φορές πλησιάζουμε, αγγίζουμε άλλα ποτέ δεν κατακτούμε πραγματικά.
Οπότε, τελικά μας μένει η διαδρομή και το ένα απο τα δύο άκρα,
που τις περισσότερες φορές δεν επιλέγουμε.
Εγώ δεν το βλέπω σαν αντιθέσεις, αλλά σαν μια μάζα που αποτελούν το αδιαπραγμάτευτο της ζωής!
(ΕΞΟΧΕΣ οι σκέψεις σου)!!!!
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
29-04-2009 @ 12:59
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
frozenangel
29-04-2009 @ 13:50
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::

ΤΕΛΕΙΟ !!!!!!!
rock sugar
30-04-2009 @ 09:33
αγάπη μου όμορφη τι να πω!
το κάνω δικό μου ....
Τέλειο όμως!!! ::love.::
ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΜΟΥ!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο